'Een arts-assistent riep het Spoed Interventie Team op. Samen met de arts-assistent van de IC was ik heel snel ter plaatse. We troffen een man van rond de 65 jaar paarsblauw aan. Hij was erg benauwd en heel angstig. Hij kreeg wel lucht binnen, maar er ging geen lucht uit; hij blies zichzelf als het ware op. Als we niets zouden doen, zou hij in een reanimatiesetting terechtkomen. De patiënt lag aan een BiPAP-apparaat ter ondersteuning van zijn ademhaling. Waarschijnlijk was het apparaat niet goed afgesteld, en kreeg de patiënt meer lucht dan hij kwijt kon. Daarom koppelde ik hem los en ondersteunde ik de patiënt handmatig met een beademingsballon. Tegelijkertijd vroeg ik onze arts- assistent IC om de intensivist op te roepen. Die was er binnen twee minuten. Vervolgens zijn we met spoed naar de IC gegaan.'
Op de IC stonden mijn collega’s klaar om de patiënt aan te sluiten op de monitor en aan de non- invasieve beademing. Het gebeurde allemaal razendsnel en binnen tien minuten kreeg de patiënt alweer een normale gelaatskleur.
Aan het eind van mijn dienst keek ik nog even bij de patiënt om het hoekje. Hij zat rechtop in bed met het beademingsmasker op zijn gezicht en stak twee duimen omhoog toen hij mij zag. Ik had nog nooit meegemaakt dat iemand die zo in nood was en dat zo bewust meemaakte, in zo’n korte tijd weer alert was. Het maakte me supertrots op ons als team. We vangen patiënten op in situaties waarin het er echt op aankomt.’
"In acute situaties moet je elkaar blindelings kunnen vertrouwen. Dat bereik je door middel van teamtrainingen. Dankzij die trainingen zijn we zo op elkaar ingespeeld dat we aan een blik of een half woord genoeg hebben. Weten wat je aan elkaar hebt, geeft een veilig gevoel."
‘In acute situaties moet je elkaar blindelings kunnen vertrouwen. Dat bereik je door middel van teamtrainingen. Dankzij die trainingen zijn we zo op elkaar ingespeeld dat we aan een blik of een half woord genoeg hebben. Weten wat je aan elkaar hebt, geeft een veilig gevoel. Je staat er dan zelf ook zekerder. Dat is nodig om precies het juiste stresslevel te hebben: superalert, maar toch voldoende rustig om heel helder te kunnen nadenken. Je veilig voelen zorgt er bovendien voor dat je je waarnemingen en gedachten hardop durft uit te spreken, ongeacht je rol of functie in het team. Die speak-up-mentaliteit is ongelooflijk belangrijk, daardoor kunnen de andere teamleden meedenken en neem je samen de juiste beslissingen. Daarnaast moeten alle teamleden de protocollen natuurlijk goed kennen en is het belangrijk dat de coördinator zijn leidinggevende rol goed pakt.
Waar ik me wel over blijf verbazen: we sturen onze meest getrainde topsporters naar de Olympische Spelen, maar naar een reanimatie sturen we arts-assistenten die nog weinig ervaring hebben. Zo gaat dat hier, maar ook in andere ziekenhuizen in ons land. Heel bijzonder.
“Werkplezier heeft voor mij alles te maken met uitdaging. Ik wil nooit op de automatische piloot raken, ik wil mezelf blijven uitdagen, scherp en kritisch blijven.”
Overigens is de IC niet een voortdurende aaneenrijging van acute situaties. Een mooi aspect van dit vak is ook het verzorgen van de patiënt en het begeleiden van familie. Als het gesprek met de arts een beetje heeft kunnen bezinken, nemen wij de tijd om met de familie na te praten en vragen te beantwoorden, als daar behoefte aan is. We luisteren naar hun verhaal en informeren hen op een begrijpelijke manier. Daar zijn mensen vaak heel blij mee. We bieden familie na een overlijden ook altijd de mogelijkheid voor een nagesprek.
Het is werk met een grote verantwoordelijkheid, maar doordat je met elkaar kunt sparren, draag je die verantwoordelijkheid samen. Een goed afgestemde samenwerking in het team geeft mij veel energie. Hoe zou het zijn als het concept medisch teamwork ook zou worden vertaald naar de organisatie? Als werkvloer en beleidsmakers net zo transparant naar elkaar waren en optimaal samenwerkten?’
‘Eerst wilde ik de psychiatrie in. Maar door een studiegenootje die gek van de ambulance was, werd ik besmet met enthousiasme voor de acute zorg. De afdeling IC in Gelre doet veel onderzoek en is voor een perifeer ziekenhuis vooruitstrevend. Er wordt hier goed naar me geluisterd, ik krijg alle kansen om mezelf te blijven ontwikkelen. Dat vind ik heel belangrijk. Werkplezier heeft voor mij alles te maken met uitdaging. Ik wil nooit op de automatische piloot raken, ik wil mezelf blijven uitdagen, scherp en kritisch blijven. Op dit moment sta ik twee dagen per week aan het bed. Daarnaast verzorg ik trainingen en scholing aan IC-verpleegkundigen in opleiding en aan nieuwe arts-assistenten. Nieuwe inzichten doorgeven aan collega’s en eraan bijdragen dat zij hun vak met zelfvertrouwen kunnen uitoefenen geeft mij veel voldoening. Mijn verschillende functies dagen me uit om vakinhoudelijk steeds up-to-date te blijven.’
Waar komt die behoefte aan uitdaging vandaan, vraag ik Joke. Ze denkt even na, zegt dan: ‘Hoe meer je leert, hoe meer je weet wat je niet weet.
Zorg beter voor elkaar
Volg ons