“Geen kind en geen ouder is hetzelfde.” - Heidi, Kinder- en Neonatologieverpleegkundige op de afdeling Vrouw en Kind

‘Ik was nog in opleiding. Op de afdeling waar ik stage liep, lag een kind met een luchtweginfectie. Het kind kwam heel ziek binnen, maar knapte goed op. Toen het na verloop van tijd was hersteld en naar huis mocht, bedankte de moeder mij. Dat was voor mij een bijzonder moment, ik besefte hoe waardevol het is om te kunnen bijdragen aan iemands herstel. Ook vond ik het mooi dat ik in zo’n korte tijd best een band had opgebouwd met het kind én de moeder.'

Het moet in je zitten

'Het werken met kinderen heeft me altijd getrokken; toen ik mijn hbo-v-diploma had gehaald, wilde ik  het liefst meteen op een kinderafdeling gaan werken. Maar ik besefte dat het beter was als ik eerst wat meer ervaring zou opdoen. Daarom ben ik begonnen op de afdeling neurologie. Met veel plezier heb ik daar tweeëneenhalf jaar gewerkt. Tijdens een nachtdienst ging ik eens een dvd’tje halen op de kinderafdeling. Een collega van de kinderafdeling zag me en zei: “Zal ik je hier even rondleiden?” Dat triggerde mij.

Er bleek een vacature te zijn, ik solliciteerde, werd aangenomen en ben nooit meer weggegaan. Als ik morgen opnieuw zou moeten kiezen, zou ik absoluut weer voor de zorg gaan. Interesse in hoe het lichaam werkt en dat zorgende, mensen helpen, iets betekenen, dat zit er gewoon in bij mij.’

Elke dag uitdagend

‘Op de afdeling Neonatologie maak je het prille begin van het mens-zijn mee en mag je ouders begeleiden bij het leren zorgen voor hun pasgeboren baby. Dat vind ik heel bijzonder. Je doet er alles aan om ouders en kind samen een zo goed mogelijke start te laten maken. Als ik een baby heel tevreden zie kijken en de ouders zie genieten, ben ik heel blij. Of als een kindje dat al met 32 weken was geboren na een aantal weken goed drinkt en groeit en lekker met zijn ouders naar huis mag.

"Als ik een baby heel tevreden zie kijken en de ouders zie genieten, ben ik heel blij."

Oudere zieke kinderen begeleiden we naar herstel. Daarbij proberen we de situatie zo comfortabel mogelijk te maken voor ouder en kind, ondanks het ziek-zijn. Dat doen we vanaf de zijlijn, want ouders doen tegenwoordig zelf veel voor hun kind; als verpleegkundigen bieden we begeleiding en ondersteuning waar nodig. Vaardigheden als rustig blijven, je verplaatsen in de ouder, goed kunnen uitleggen en met de ouders overleggen, zijn daarbij heel belangrijk.

Het is waardevol werk en ook na twintig jaar nog elke dag uitdagend, want geen kind en geen ouder is hetzelfde.

Daar komt bij dat het team heel hecht is. We hebben veel samen meegemaakt, zowel mooie momenten als ellende; heel ingrijpend was het overlijden van een collega. Dat we zo’n hecht team zijn is niet alleen waardevol voor het werkplezier, maar ook heel belangrijk, want je moet blind op elkaar kunnen vertrouwen, zeker in acute situaties. Ook scholingen en trainingen, zoals de halfjaarlijkse training Medisch Team Work en de verpleegkundige ontwikkeldagen, dragen bij aan een goede teamsamenwerking.’

Blijf geïnspireerd

‘Zorgen, mensen helpen in het proces van ziek-zijn: we hebben een mooi en waardevol vak. Maar ik wil niet alléén zorgen. Om geïnspireerd te blijven werken wil ik ook mee in wat er speelt en in nieuwe ontwikkelingen. De afwisseling en verdieping die ik zoek, vind ik in de deelname aan werkgroepen. Ik ben op de afdeling VIM- voorzitter en ben actief in werkgroepen op het gebied van veiligheid en kwaliteit.

"Heel waardevol vind ik de ontwikkeling naar rooming-in. De ouders zijn heel belangrijk voor een kind, het is goed dat zij nu bij de zorg betrokken zijn."

Er zijn in dit vakgebied issues die in de loop van de jaren telkens terugkeren. Over het heikele punt wel of niet bijvoeden bijvoorbeeld wisselen de inzichten telkens weer. Maar al met al zijn er in de loop van de jaren toch veel ontwikkelingen in het verpleegkundig vak geweest die wezenlijke veranderingen hebben gebracht. Heel waardevol vind ik de ontwikkeling naar rooming-in. De ouders zijn heel belangrijk voor een kind, het is goed dat zij nu bij de zorg betrokken zijn. Waar we ons vroeger meer alleen op het kind richtten, zijn we gezinnen nu als een geheel gaan benaderen.

Verder hebben we hier op de afdeling meer behandelmogelijkheden dan vroeger, bijvoorbeeld voor ondersteuning van de luchtwegen, en is er meer overleg en afstemming met academische ziekenhuizen. Kinderen hoeven daardoor minder snel te worden overgeplaatst. Dat is natuurlijk veel fijner voor ouders en kind.

Het is geweldig dat er steeds meer mogelijk is door een toename van kennis en door de ontwikkelingen op technologisch gebied. Waarschijnlijk zullen we in de toekomst steeds vaker met de handen op de rug verplegen. Toch zal voor een goed herstel ook het menselijk aspect van de zorg altijd nodig blijven. Het is daarom belangrijk dat we zorgen dat ons beroep aantrekkelijker wordt voor nieuwe verpleegkundigen, ook voor mannen. Een betere financiële beloning zal helpen. Maar ik denk wel dat het willen zorgen en verzorgen in je moet zitten.’